انتقال فناوری را می‌توان به صورت انتقال دارایی‌های فکری تکنولوژیکی از قبیل مهارت‌ها، دانش‌ها، تجهیزات و روش‌های ساخت از محل تولید شده یا توسعه یافته به محل دیگر، از طریق روش‌های مرسوم قانونی و یا غیر آن تعریف نمود. تقویت بنیه تولیدی و برپایی اقتصادی توانمند و پویا، مستلزم گسترش و تعمیق فرآیند صنعتی شدن می‌باشد که در این میان انتقال فناوری نقش اساسی را بازی می‌کند.
سیر شتابان پیشرفت تکنولوژی در سطح دنیا و افزایش رقابت در محیط کسب‌وکار ملی و بین‌المللی موجب می‌شود تا صنایع به سمت سطوح بالای بهره‌وری و نوآوری حرکت کنند. این حرکت منجر به این می‌گردد که صنایع بخشی از نیازهای فناورانه خود را چه در حوزه‌ی تجهیزات و چه در حوزه‌ی فرآیندها، از طریق شرکای خارجی تأمین کنند.
بسیاری از صنایع بزرگ عمده‌ی نیازهای زیرساختی خود را از طریق خرید خارجی تأمین می‌نمایند و بخش عمده‌ای از تکنولوژی‌هایی که به کار می‌برند، از خارج از کشور وارد نموده‌اند.
یکی از عمده مشکلاتی که صنایع با آن برخورد می‌کنند، دشواری و چالش‌های آنان در بهره‌برداری از تکنولوژی‌های جدید است و به طور کامل تکنولوژی وارد شده قابل استفاده نیست و سازمان با چالش‌های جدی در استفاده از این محصولات و تکنولوژی‌های جدید دارد.
در این مدل همکاری، دانشگاه در زمینه‌ی خرید تجهیزات و انتقال فناوری در چند مرحله با کارفرما می‌تواند همکاری کند:
- ارائه‌ی راهکار و مشاوره‌ی فنی در زمینه‌ی تکنولوژی‌های روز در راستای امکانات مورد نیاز و نیازهای کارفرما
- بررسی و پایش اسناد فنی و پیشنهاد قیمت ارائه شده از سوی مشاورین و فروشندگان خارجی کالا، تجهیزات و خدمات
- دریافت و گردآوری مستندات فنی مرتبط با تجهیزات خریداری شده و تطبیق مستندات فنی ارائه شده از سوی شرکت خارجی با نیازهای کارفرما
- تست فنی و کیفی تجهیزات توسط آزمایشگاه‌های مرجع منتخب دانشگاه
- مهندسی معکوس در راستای بومی‌سازی تکنولوژی و حرکت به سمت داخلی‌سازی